تأثیر مهم یك ژن عضلانی در بروز دیابت نوع 2
پژوهشگران سوئدی در بررسی جدید خود دریافتند که یک ژن عضلانی با بروز دیابت نوع دو ارتباط دارد.
به گزارش گروه هوش مصنوعی به نقل از ایسنا و به نقل از وبسایت رسمی دانشگاه لوند، افراد مبتلا به دیابت نوع دو، عملکرد عضلانی ضعیف تری نسبت به سایرین دارند. پژوهشگران "دانشگاه لوند"(Lund University) سوئد دریافته اند که یک ژن خاص در دیابت نوع دو، اهمیت زیادی در توانایی سلول های بنیادی عضله دارد تا سلول های عضلانی بالغ را به وجود بیاورد.
"شارلوت لینگ"(Charlotte Ling)، سرپرست این پژوهش اظهار داشت: فعالیت ژن "VPS۳۹" در سلول های عضلانی افراد مبتلا به دیابت نوع دو، به صورت قابل توجهی کمتر است. سلول های بنیادی که فعالیت این ژن در آنها کمتر است، سلول های عضلانی جدید را به همان اندازه تشکیل نمی دهند. این ژن زمانی مهم می باشد که سلول های عضلانی، قند را از خون جذب می کنند و عضله جدیدی می سازند. پژوهش ما اولین پژوهشی است که این ژن را به دیابت نوع دو مرتبط می سازد.
در دیابت نوع دو، توانایی تولید انسولین مختل می شود و قند خون بیماران به صورت مزمن افزایش می یابد. عملکرد عضله و قدرت آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مختل می شود.
یک عضله، مخلوطی از انواع فیبر با خصوصیت های متفاوت را در بر دارد. بافت عضلانی این قابلیت را دارد که فیبرهای عضلانی جدیدی را تشکیل دهد. سلول های عضلانی نابالغی هم وجود دارند که در ارتباط با صدمه یا ورزش فعال می شوند. پژوهشگران تصمیم گرفتند تا در این پروژه جدید، به بررسی این مورد بپردازند که آیا الگوهای اپی ژنتیک در سلول های بنیادی عضله می توانند پاسخی برای اختلال در عملکرد عضله باشند که در دیابت نوع دو رخ می دهد.
در این پژوهش، دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند؛ ۱۴ شرکت کننده مبتلا به دیابت نوع دو و ۱۴ شرکت کننده سالم در گروه کنترل شده. شرکت کنندگان از نظر سن، جنسیت و شاخص توده بدنی با یکدیگر مطابقت داشتند. پژوهشگران، تغییرات اپی ژنتیک در سلول های بنیادی عضله را در هر دو گروه و تحت شرایط مشابه مورد بررسی قرار دادند. آنها سلول های عضلانی بالغ را استخراج کردند و به مقایسه آنها پرداختند. پژوهشگران به صورت کلی ۲۰ ژن همچون VPS۳۹ را شناسایی نمودند که بیان ژن آنها میان دو گروه متفاوت بود. پژوهشگران، الگوهای اپی ژنتیک سلول های عضلانی را قبل و پس از تفکیک سلول ها با یکدیگر مقایسه کردند.
به رغم این حقیقت که سلول های بنیادی عضله در هر دو گروه تحت شرایط یکسانی رشد کرده اند، ما بیشتر از دو برابر تغییرات اپی ژنتیک را در گروه مبتلا به دیابت نوع دو مشاهده کردیم. ژن های مخصوص عضله، به صورت عادی تنظیم نشده اند و اپی ژنتیک ها در سلول های افراد مبتلا به دیابت نوع دو عملکرد مشابهی ندارد.
"جوانا سال سرنوی"(Johanna Säll Sernevi)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: این پژوهش به وضوح نشان داد سلول های بنیادی عضله که فاقد ژن VPS۳۹ هستند، توانایی تشکیل سلول های بالغ عضلانی را ندارند. دلیل این مورد این است که سلول های بنیادی عضله که فاقد VPS۳۹ هستند، نمی توانند متابولیسم خویش را با روش سلول های دارای این ژن تنظیم کنند؛ ازاین رو سلول ها نابالغ باقی می مانند یا تجزیه می شوند و از بین می روند.
پژوهشگران برای تایید یافته ها، از موش هایی استفاده کردند که ژن VPS۳۹ در آنها کاهش یافته بود تا بدین ترتیب از بیماری تقلید کنند. موش ها بیان ژن را تغییر دادند و جذب قند از خون هم در بافت عضلانی آنها کاهش پیدا کرد. این دقیقا مشابه شرایطی است که در افراد مبتلا به دیابت نوع دو ایجاد می شود.
این پژوهش، در مجله "Nature Communications" به چاپ رسید.
منبع: گروه هوش مصنوعی
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب