راه رفتن موش های فلج با روشی نوین
امید به درمان لطمه نخاعی زنده شد
گروه هوش مصنوعی: پژوهشگران دانشگاه ˮرور بوخومˮ آلمان در مطالعه اخیرشان از روش جدیدی آگاهی داده اند که به وسیله آن موش های فلج توانسته اند باردیگر راه بروند.
به گزارش گروه هوش مصنوعی به نقل از ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، تا به امروز فلج کامل ناشی از لطمه طناب نخاع غیرقابل درمان بوده است اما بتازگی دانشمندان دانشکده فیزیولوژی سلول دانشگاه رور بوخوم با ارائه یک رویکرد درمانی جدید برای نخستین بار موفق شدند کاری کنند که موش های فلج بتوانند باردیگر راه بروند.
کلید اصلی انجام این کار پروتئین "hyper-interleukin-۶" است که سلول های عصبی را برای بازسازی تحریک می کند. لطمه های وارد شده به طناب نخاعی ناشی از ورزش یا حوادث رانندگی اغلب منجر به معلولیت های دائمی مانند پاراپلژی می شود. این امر در اثر لطمه به رشته های عصبی که "آکسون" نامیده می شوند رخ می دهد. آکسون ها رشته های عصبی هستند که اطلاعات را از مغز به عضلات و از پوست و عضلات به مغز منتقل می کنند.
اگر این رشته های عصبی به سبب لطمه دیدگی یا بیماری لطمه ببینند، این ارتباط قطع می شود. از آنجائیکه آکسون های قطع شده در نخاع نمی توانند باردیگر رشد کنند، بیماران به صورت مادام العمر فلج شده و از بی حسی اندام رنج می برند. تا به امروز هنوز هیچ گزینه درمانی وجود نداشته است که بتواند عملکرد اندام های فلج شده در بیماران را بازیابی کند.
در جستجوی رویکردهای درمانی بالقوه، پژوهشگران دانشگاه رور بوخوم کار بر روی پروتئین hyper-interleukin-۶ را شروع کردند. پروفسور "دیتمار فیشر"(Dietmar Fischer) محقق اصلی این مطالعه اظهار داشت: این پروتئین به اصطلاح یک سیتوکین طراح(designer cytokine) است و این به آن معناست که این اتفاق به صورت طبیعی رخ نمی دهد و باید با بهره گیری از مهندسی ژنتیک آنرا ایجاد کرد.
این گروه از پژوهشگران پیش تر در مطالعات دیگر نشان داده بودند که پروتئین hIL-۶ می تواند بطور موثری بازسازی سلول های عصبی در سیستم بینایی را نیز تحریک کند.
حال پژوهشگران در مطالعه اخیر خود سلول های عصبی قشر حرکتی-حسی را تحریک کردند تا آن سلول ها خودشان پروتئین hyper-Interleukin-۶ را تولید کنند. برای این منظور آنها از ویروس های مناسب برای ژن درمانی استفاده کردند و آنها را به یک ناحیه مغزی که به آسانی قابل دسترسی است تزریق کردند. در آنجا ویروس ها نقشه تولید پروتئین را به سلول های عصبی خاص که "نورون های حرکتی" نام دارند، رساندند. از آنجائیکه این سلول ها بوسیله شاخه های جانبی آکسون به سلول های عصبی دیگر مناطق مغزی که برای فرآیندهای حرکتی مانند راه رفتن مهم هستند نیز متصل می شوند، hyper-interleukin-۶ نیز مستقیماً به این سلول ها منتقل می شود و در آنجا به روشی کنترل شده آزاد می شود.
دیتمار فیشر اظهار داشت: بدین سبب ژن درمانی تنها چند سلول عصبی، بطور همزمان موجب تحریک بازسازی آکسون سلول های عصبی مختلف در مغز و چندین سیستم حرکتی در طناب نخاع شد. سرانجام این عملیات موجب شد حیواناتی که قبلاً فلج شده بودند و این روش درمانی را دریافت کرده بودند بعد از دو تا سه هفته آغاز به راه رفتن کنند. در ابتدا این امر برای ما بسیار حیرت انگیز بود برای اینکه تا قبل از این هیچ گاه این اتفاق در موارد پاراپلژی کامل رخ نداده بود.
پژوهشگران حالا در حال بررسی این مساله هستند که تا چه اندازه می توان این روش یا روش های مشابه را با سایر روش ها برای بهینه سازی بیشتر hyper-interleukin-۶ و دستیابی به پیشرفت های عملکردی دیگر ترکیب کرد. آنها همین طور در حال بررسی این مسئله هستند که حتی اگر لطمه چندین هفته قبل رخ داده باشد آیا hyper-interleukin-۶ هنوز در موش ها اثرات مثبتی دارد یا خیر.
فیشر اضافه کرد: استفاده از این روش در انسان نیز ممکن خواهد بود. آزمایشات بعدی نشان خواهد داد که آیا امکان استفاده از این رویکردهای جدید در انسان در آینده وجود دارد یا خیر.
پژوهشگران یافته های خودرا در مجله "Nature Communications" منتشر نمودند.
منبع: iagrp.ir
مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب