جهان در سال ۲۱۰۰ چگونه خواهد بود؟
انقلاب در آموزش و جنگ در جهان سال 2100
گروه هوش مصنوعی: انتظار می رود تا سال 2100 چهره جهان تغییرات عمده ای داشته باشد تا جایی که زندگی از بسیاری جهات غیرقابل تشخیص خواهد بود و این تغییرات شامل جوامع انسانی ساکن در فضا، فناوری های آموزش و بازی و جنگ ها می شود.
به گزارش گروه هوش مصنوعی به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، به آخرین قسمت از سری گزارش های جهان در سال ۲۱۰۰ خوش آمدید. در دو بخش قبلی، بررسی کردیم که چگونه پیشرفت های عمده ای مانند فناوری نانو، مونتاژ نانو، زیست فناوری، دانش رایانک، پروازهای فضایی تجاری، و قطارهای مافوق صوت، انقلابی در نحوه کار، سفر، و زندگی ما به وجود خواهند آورد.
در سومین و آخرین قسمت، بررسی خواهیم کرد که چگونه این تحولات به عصر جدیدی در آموزش، ورزش، اوقات فراغت و جنگ منجر خواهد شد. علاوه بر این، دستاوردها در اکتشاف فضا و رشد در بخش فضای تجاری منجر به زندگی انسان در خارج از زمین در جوامع بزرگ خواهد شد.
برای مطالعه دو قسمت قبلی این گزارش به لینک های زیر مراجعه کنید:
قسمت اول: جهان در سال ۲۱۰۰ چگونه خواهد بود؟
قسمت دوم: چشم انداز ترسناک و در عین حال هیجان انگیز جهان در سال ۲۱۰۰
زندگی و کار در فضا نیز بطور شایان توجهی بر زندگی مردم روی زمین تأثیر می گذارد و سیستم های پشتیبانی از حیات احیا کننده(RLSS) و مهندسی زیست محیطی برای بازسازی آب و هوا توسعه یافته برای فضا در زندگی روزمره روی زمین نیز کاربرد دارند. و البته، همه این پیشرفت ها خطوط بین شبیه سازی و واقعیت، رباتیک و انسان، هوش مصنوعی و حقیقی را محو می کند. یک چیز واضح است: زندگی هیچ گاه باردیگر مثل قبل نخواهد شد.
مهاجرت به فضا
انتظار می رود تا پایان این قرن، پیشرفت های عمده ای در مدار پایین زمین(LEO) و فراتر از آن صورت گیرد. همانطور که در بخش قبلی اشاره شد، بشریت می تواند انتظار داشته باشد که مدار پایین زمین تا اواسط قرن تبدیل به یک مکان بسیار شلوغ شود. در آن نقطه از زمان، خطوط فضایی احتمالاً توسط فضاپیماهای چندبار مصرف، ایستگاه های فضایی تجاری و خیلی از ماهواره ها پر خواهد شد!
تا سال ۲۱۰۰، مدار پایین زمین احتمالاً از یک محیط تجاری به یک محیط پرجمعیت تبدیل خواهد شد. ایجاد یک آسانسور فضایی با بهره گیری از روبان های گرافن در اواخر دهه ۲۰۳۰ به تحقق این امر کمک زیادی خواهدنمود.
اطمیمنان می رود که تا سال ۲۰۵۰، این ساختار درحال توسعه باشد و تا سال ۲۱۰۰، بیش از یک مورد از آن وجود خواهد داشت.
در حقیقت، سه آسانسور فضایی تا پایان قرن می توانند وجود داشته باشند که در فاصله مساوی از یکدیگر در امتداد خط استوا قرار می گیرند. آنها می توانند آسانسورهایی واقع در شمال برزیل برای خدمت به قاره آمریکا، کامپالا، اوگاندا برای خدمت به قاره های آفریقا و اوراسیا و جزیره بورنئو برای خدمت به شرق آسیا و اقیانوس آرام باشند. از جانب دیگر، آنها می توانند در دریا در جزایر سانتا کروز(اقیانوس آرام)، سائوتومه و پرنسیپ(اقیانوس اطلس)، و مالدیو(اقیانوس هند) ساخته شوند.
اسامی احتمالی برای این آسانسورها عبارتند از نردبان، کابل، رشته، و نخ یا هر چیزی که کشورهای میزبان تصمیم بگیرند. وجود این آسانسورها به مفهوم استفاده محدود از هواپیماها و موشک ها خواهد بود. در صورتیکه احتمالاً همچنان برای پرتاب محموله های کوچک یا مشتریان خصوصی از فضاپیماها استفاده خواهد شد اما گروههای بزرگی از افراد و محموله های سنگین با آسانسور به مدار زمین و فراتر از آن سفر می کنند.
در نتیجه، زیستگاه های مداری پایین زمین(LEOH) می توانند تا سال ۲۱۰۰ بسیار متداول شوند و «جمعیت مداری» را به میلیونها نفر برسانند. این زیستگاه ها شامل ایستگاه های چرخان، استوانه اونیل یا هر دو خواهند بود که می چرخند تا گرانش مصنوعی فراهم آورند، زیست بوم های کارآمد دارند که به عنوان سیستم های پشتیبانی حیات احیا کننده(RLSS) عمل می کنند و گردشگران، مراکز تحقیقاتی، کارگران و سایر ساکنین را در خود جای می دهند.
این زیستگاه ها به سیستم های حمل و نقل منظم نیاز دارند، که می توانند شامل فضاپیماهای کوچک با پیشران های یونی باشند که توسط راکتورهای هسته ای کوچک کار می کنند. این بدان معناست که خطوط فضایی باید عاری از هرگونه «زباله فضایی» باشند که این نیز احتمالاً به ناوگانی از «سطل گیرهای زباله» رباتیک خودکار نیاز دارد تا آنرا بطور منظم از مدار حذف نمایند.
از آنجا که کار حذف زباله های فضایی احتمالاً در مرحله قبلی «تجاری سازی» کامل شده است، در این مرحله به خوبی اجرا خواهد شد.
بطور مشابه، ایستگاه هایی که در مدار بین زمین و ماه قرار دارند، به ربات های خودمختار برای رسیدگی به همه چیز از ساخت و استخراج از سیارک ها گرفته تا خدمات سوخت گیری و نوسازی فضاپیماها متکی خواهند بود.
صحبت از ربات های خودکار شد، چندین ایستگاه اضطراری تا سال ۲۱۰۰ در فضای بین ماه و زمین قرار خواهند گرفت. این ایستگاه ها و ربات های آنها یک هدف خواهند داشت: پرتاب ضربه گیرهای جنبشی که گلوله هایی با فناوری پیشرفته با سیستم های هدایت برای برخورد به سیارک های نزدیک زمین(NEA) یا اجرام بین ستاره ای(ISO) که زمین و ماه را تهدید می کنند، هستند.
یک احتمال مهم دیگر نیز وجود دارد. تا سال ۲۱۰۰، برمبنای برنامه های فعلی و سرعت پیشرفت ما، بشریت سکونتگاه های دائمی در ماه و مریخ ایجاد خواهدنمود. پس از آن که ایالات متحده، اتحادیه اروپا، چین، روسیه و هند زیستگاه های طولانی مدت در اطراف قطب جنوبی ماه با امکانات اضافی در مدار ساختند، سفرهای منظم به ماه امکان پذیر خواهد شد.
تا سال ۲۰۵۰، صنعت گردشگری تجاری ظهور خواهدنمود و بدنبال آن مسکن دائمی در فضا ایجاد خواهد شد.
این امر با ظهور اقتصادهای محلی، پذیرش ارزهای دیجیتال محلی و ایجاد یک اینترنت بین سیاره ای همراه خواهد بود.
آموزش خودخوان
باتوجه به رشد نمایی در فناوری ارتباطات، رسانه های دیجیتال، اینترنت اشیاء(IoT) و دستگاه های کاشته شده، آموزش الکترونیکی و خودگردان احتمالاً رایج خواهد شد.
در صورتیکه مردم همچنان می توانند «به مدرسه بروند»، مدارس فیزیکی احتمالاً تا سال ۲۱۰۰ از بین خواهند رفت، همانطور که معلمان از نظر فیزیکی حضور نخواهند داشت.
بجای مدارس حضوری، مردم پا به فضای اینترنت می گذارند و به کلاس های درس مجازی می پیوندند. این مدارس مجازی احتمالاً برای کودکان و نوجوانان الزامی خواهد بود و برنامه های درسی همچنان مشمول استانداردسازی خواهند بود. آموزش توسط هوش مصنوعی پیشرفته ای که می تواند یادگیری دانش آموزان را هدایت کند، منابع مختلف را به آنها سفارش کند، سوالات و چالش ها را مطرح کند و «سفرهای میدانی» مجازی را سازماندهی کند، دنبال خواهد شد.
هوش مصنوعی همین طور نقش مهمی در تشخیص و ارزیابی پیشرفت دانش آموزان خواهد داشت.
در صورتیکه فناوری ویرایش و تقویت ژن احتمالاً مشکلات عصبی مانند اختلال طیف اوتیسم(ASD)، نارساخوانی و ناتوانی های یادگیری(LD) را از بین برده است، کارهای دانش آموزان همچنان می تواند درکی را در مورد مشکلات احتمالی که آنها تجربه می کنند یا ممکنست تجربه کنند فراهم آورد. همین داده ها همین طور می توانند برای مشاوره شغلی و شناسایی زمینه هایی که دانش آموز در آن برتری خواهند داشت، استفاده گردد.
این پروسه برای جوانان و کسانی که در آینده بدنبال آموزش هستند، بازتر و داوطلبانه تر خواهد بود. در حقیقت، برای هر کسی که افزونه های مناسبی دارد آموزش ممکنست به مفهوم دانلود کردن اطلاعات بطور مستقیم در مغزش باشد. این کار را می توان بوسیله ایمپلنت های عصبی که قادر به رمزگذاری داده ها به شکل سیناپسی در لوب های تمپورال که مسئول یادگیری و حافظه است، انجام داد.
از آنجا که تحصیل در مدرسه دیگر توسط محیط های فیزیکی محدود نخواهد شد، مجموعه گسترده ای از کلاس ها و موضوعات در دسترس خواهد بود. بااینکه کودکان همچنان ملزم به یادگیری اصول اولیه همچون خواندن، نوشتن، حساب، کدنویسی و مهندسی محیط مجازی می باشند، دانش آموزان بزرگ تر به مجموعه ای از اطلاعات و دانش تقریباً نامحدود دسترسی خواهند داشت.
هوش مصنوعی زبان ها نیز همین طور هرگونه موانع ارتباطی را از بین می برد و امکان آموزش دیدن به زبان انتخابی و در عین حال امکان تحصیل به زبان های دیگر را نیز فراهم می آورد.
باتوجه به وضعیت بین المللی مورد انتظار تا سال ۲۱۰۰، زمانی که همه قاره ها به برابری اقتصادی دست یابند، دانش آموزان تحصیل کرده ممکنست به زبان های مختلف انگلیسی، عربی، چینی ماندارین، هندی، سواحلی، اسپانیایی و زبان های اصلی مشابه مسلط باشند.
همچنین پیش بینی می شود که آموزش تا پایان قرن بسیار فراگیرتر شود.
برمبنای آمار مرکز جمعیت شناسی ویتگنشتاین و سرمایه انسانی جهانی، شکاف بین کشورهای ثروتمند و فقیر تا سال ۲۱۰۰ به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت. در سال ۲۰۲۰، ۱.۶۲ میلیارد نفر در سرتاسر جهان معادل ۲۱ درصد مدرک دیپلم داشته اند و ۹۳۲.۲۸ میلیون نفر معادل ۱۲ درصد دارای تحصیلات دانشگاهی بوده اند، در صورتیکه حدود ۷۳۰ میلیون نفر یعنی ۱۰ درصد هیچگونه تحصیلات رسمی نداشتند.
برمبنای پیش بینی ها، این مطالعه تخمین می زند که تا سال ۲۱۰۰، حدود ۳.۱۱ میلیارد نفر در سرتاسر جهان معادل ۳۳ درصد دیپلم داشته باشند، ۳.۵۳ میلیارد نفر معادل ۳۸ درصد تحصیلات دانشگاهی و تنها ۸۱ میلیون نفر در سرتاسر جهان یعنی کمتر از یک درصد هیچ تحصیلاتی نداشته باشند.
نتیجه مثبت همه اینها حس جدیدی از جهانی گرایی در آموزش خواهد بود.
دانش آموزان بجای این که فقط در مورد کشور خود و فرهنگ و تاریخ آن بیاموزند، در معرض طیف متنوعی از اطلاعات قرار می گیرند که به آنها کمک می نماید تا جهت زندگی در دنیایی که بطور فزاینده ای متصل است، آماده شوند.
آیا ما همچنان به جنگ خواهیم رفت؟
در سال ۱۸۹۸، ایوان بلوخ(Ivan Bloch)، سرمایه دار راه آهن و تحلیلگر نظامی لهستانی-آلمانی، مطالعه ای شش جلدی با عنوان جنگ آینده و نتایج اقتصادی آن منتشر نمود که به زبان انگلیسی با عنوان «آیا جنگ حالا نا ممکن است؟» منتشر گردید. در این مطالعه بلوخ پیش بینی نمود که تولید صنعتی و فناوری هایی مانند پودر بدون دود، تفنگ های ژورنالی، مسلسل ها و توپخانه های سریع السیر، تسلط بر میدان جنگ را نا ممکن می سازد.
بینش بلوخ بطور دقیق جنگ جهانی اول را پیش بینی نمود، جایی که جنگ خندق، بن بست و فرسایش جوامع را به آستانه فروپاشی رساند و انقلاب ها را به راه انداخت. با این وجود، فرد دیگری وجود داشت که پیش از جنگ پیش بینی های دقیقی انجام داد. اچ. جی. ولز(H.G. Wells)، نویسنده مشهور بریتانیایی، در رمان سال ۱۹۱۳ خود با نام The World Set Free، پیش بینی نمود که در آینده شاهد ساخت سلاح های قدرتمندتری در جنگ خواهیم بود که هر بن بستی را می شکند و منجر به نابودی کامل جوامع می شود و آن چیزی نبود جز بمب هسته ای!
اگر می توان از این مساله درس گرفت، این است که توسعه فناوری می تواند منجر به تنگناها شود، اما می توان از آنها برای شکستن آنها نیز استفاده نمود. بازی بی حد بین شمشیر و سپر به احتمال زیاد به این زودی ها پایان نخواهد یافت. و بین تقویت، فناوری نانو، جاودانگی بالینی و مهاجرت انسان ها به فضا، پتانسیل بسیار زیادی برای سلاح های جدید و صحنه های جدید جنگ وجود دارد.
با این حال، جنگ تا سال ۲۱۰۰ احتمالاً با استانداردهای امروزی کاملا متفاوت خواهد بود.
احتمالاً تانک ها تا اواسط قرن بیشتر باقی نمانند و خودرو های زرهی احتمالاً کاملا خودکار خواهند شد. ربات ها، پهپادها و سیستم های تسلیحاتی خودران احتمالاً بیشتر نبردها را انجام می دهند، و سلاح های گرم معمولی با تفنگ های گاوس و سلاح هایی با انرژی هدایت شده معروف به لیزر جایگزین شوند.
خود سربازان، بااینکه شاید هنوز هم انسان باشند اما بوسیله واقعیت افزوده و فناوری نانو تا حدی تقویت و «فرانسان» خواهند شد.
سربازان با لباس هایی تولید شده از ابرمواد نانو محافظت می شوند که آنها را در مقابل انفجار، ضربه های بالستیک، ترکش و سایر اشکال حمله فیزیکی بسیار مقاوم می کند.
این لباس ها همین طور ممکنست دارای محافظ اضافی باشند که توسط نانوذرات و «Teslaphoresis» اعمال آن ممکن می شود. در این فرایند، یک سیم پیچ تسلا یک میدان الکترومغناطیسی تولید می کند که می تواند برای دستکاری ماده، مورد استفاده قرار گیرد. هنگامی که این میدان بر روی زره یک سرباز اعمال می شود، نانوذرات گرافن یا سایر ابرمواد سازماندهی می شوند تا یک پوشش محافظ برای جلوگیری ورود اشیاء تشکیل دهند.
مطمئنا از سلاح های لیزری و پلاسما دستی برای مقابله با این لباس ها که گلوله ها را بی خطر کرده اند، استفاده می شود.
در پاسخ، مهندسان می توانند برای محافظت در مقابل حملات انرژی متمرکز به «میدان های نیرو» روی آورند. برمبنای تحقیقات گروهی از دانشجویان دانشگاه لستر، می توان با بهره گیری از ذرات یونیزه شده یا پلاسما سپرهایی برای صیانت از خود در مقابل تشعشعات الکترومغناطیسی ایجاد کرد.
در این شرایط، سربازان ممکنست ترجیح دهند سلاح های پرتابه ای و پرتوهای خودرا کنار بگذارند و از نزدیک و تن به تن وارد جنگ شوند.
با بهره گیری از فناوری مشابهی که محافظت فراهم می آورد، سربازان می توانند به لباس های خود دستور دهند تا سلاح هایی از نانوذرات تولید کنند و باتوجه به تمام تجهیزات پیشرفته، پالس الکترومغناطیسی(EMP) مطمئنا مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
در مورد صحنه های جدید جنگ باید اظهار داشت که مهاجرت انسان ها به فضا می تواند به این معنا باشد که جنگ های آینده در فضا، روی ماه، سیارک ها و سیارات دیگر صورت خواهد گرفت.
بیشتر نبردها احتمالاً توسط ربات های خودمختار اداره می شود، اما می تواند شامل سربازان فراانسانی نیز باشد. این بدان مدلول است که سربازان آینده باید برای مقابله با ریزگرانش و گرانش کم به عنوان قسمتی از عملیات رزمی آموزش ببینند.
همین طور احتمالاً به این معنا است که فضاپیماهای نظامی برای استقرار آنها و کمک های رباتیک شان و همین طور جنگنده هایی که قادر به عملیات در خلاء فضا و جو زمین هستند، مورد نیاز خواهند بود.
هم اکنون، برنامه ریزان نظامی درحال آماده شدن برای روزی هستند که جنگنده های نسل ششم به هوا برسند. جنگنده هایی که قادر به انجام عملیات با سرعت مافوق صوت و در جو فوقانی هستند.
تا سال ۲۱۰۰، این جنگنده ها با چندین نسل بعدی خود جایگزین خواهند شد و توانایی های خودرا گسترش می دهند.
برمبنای پیشرفت ها در حوزه های دیگر، احتمال می رود که این جنگنده ها با سلاح های انرژی هدایت شده، موشک ها و هوش مصنوعی پیشرفته و رابط ذهن و کامپیوتر و بدنه های خود تنظیم شونده ادغام شوند. این موارد به آنها اجازه می دهد تا برای عملیات از محیط جوی به خلاء فضا بروند و روی فضاپیماها فرود بیایند یا پهلو بگیرند. عصر جنگنده های هوافضا پیش روی ما قرار دارد.
نکته مهمی که باید به آن اشاره شود این است که این پیش بینی ها و پیش بینی های مشابه به هیچ وجه، تضمین شده نیستند.
در حقیقت اگر میزان موفقیت های گذشته را در نظر بگیریم، هر تلاشی برای پیش بینی آینده احتمالاً شکست خواهد خورد. با این وجود، پیش بینی ها به سبب آن چه که امروز به ما می گویند هنوز مهم هستند.
ویلیام گیبسون، نویسنده اهل کانادا-ایالات متحده آمریکا می گوید: هر آینده خیالی که تا حالا نوشته شده است مربوط به زمانی است که در آن نوشته شده است. مردم در مورد احتمال وقوع داستان های علمی تخیلی صحبت می کنند، اما این یک محصول جانبی است. آن چه مهمست حالا است.
پیش بینی این که زندگی در ۲۵، ۵۰ یا ۱۰۰ سال آینده چگونه خواهد بود، به وضعیت تمدن امروزی ما و امیدهایمان برای آینده بستگی دارد. وقتی صحبت از تعدادی از پیش بینی های واقعی تر برای آینده می شود، مطمئنا امید کلمه مناسبی است. تا اواسط قرن، انتظار می رود خیلی از تحولات ناخوشایند و ترسناک رخ دهد.
این موارد عبارتند از انقراض دسته جمعی، افزایش جزر و مد، خشکسالی، قحطی، آتش سوزی، بیماری، و مهاجرت های ناشی از تغییرات آب و هوایی انسانی و بطور خلاصه، آفت، قحطی و مرگ!
اما اگر از همه اینها جان سالم به در ببریم، تا سال ۲۱۰۰ پیش بینی ها مثبت تر به نظر می رسند. نه فقط جمعیت جهان آغاز به رسیدن به تعادل می کند و به آرامی کاهش خواهد یافت، انتظار می رود که انقراض های دسته جمعی به اتمام برسد و روند بازسازی آب و هوا شروع شود.
همانطور که تاریخ نشان داده است، هیچ تغییری هیچ گاه خوب یا بد مطلق نیست بلکه همیشه مخلوطی از هر دو یا مبهم است.
منبع: گروه هوش مصنوعی
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب