چرا ناسا عبور یک سیارک از کنار زمین را دیر شناسایی کرد؟
گروه هوش مصنوعی: در سال ۲۰۱۹ سیارکی به وسعت زمین فوتبال و با عرض ۳۲۸ فوت از فاصله ۴۳ هزار و ۵۰۰ مایلی زمین عبور کرد و این در حالی بود که در آن زمان اخترشناسان تنها ۲۴ ساعت پیش از نزدیک شدن آن به زمین آنرا شناسایی کرده و از وقوع این رخداد مطلع شدند.
به گزارش گروه هوش مصنوعی به نقل از ایسنا، حال تعدادی از پژوهشگران دانشگاه هاوایی در مانوا این مورد را بررسی کردند و علت شناسایی دیرهنگام این پدیده را توضیح داده اند. آنها دریافتند که بعضی از اجرام درحال نزدیک شدن به زمین در آسمان حدودا ثابت و ساکن به نظر می رسند و این اتفاق زمانی رخ می دهد که حرکت به سمت شرق(movement east) دقیقا با چرخش زمین خنثی می شود و بنابراین سیستم های اخطار اولیه موجود در زمین قادر به شناسایی آنها نیستند. در سال ۲۰۱۹ هم این اتفاق در ارتباط با این سیارک که "۲۰۱۹ OK" نام داشت رخ داد و محققان تنها ۲۴ ساعت قبل از نزدیک شدن آن از نزدیکی آن آگاه شدند.
این سنگ فضایی که "۲۰۱۹ OK" نامیده می شود، نخستین جرمی در آن اندازه بود که از سال ۱۹۰۸ به سیاره ما نزدیک می شد اما تنها ۲۴ ساعت پیش از نزدیک شدن به سیاره ما آنرا رصد کردند. محققان اعلام کردند که دلیل این امر آن بوده که این سیارک بگونه ای که حرکت آن در آسمان شب با چرخش زمین خنثی می شد درحال نزدیک شدن به زمین بود. ازاین رو این سیارک از نظر سیستم های اخطار اولیه مانند Pan-STARRS۱ در رصدخانه هالیکالا هاوایی ثابت به نظر می رسید و ازاین رو نرم افزار تشخیص خودکار نتوانست آنرا تشخیص دهد.
کارشناسان می گویند، نیمی از سیارک هایی که از منطقه خطرناکی در شرق مخالف(east of opposition) به زمین نزدیک می شوند، احیانا دوره هایی از چنین حرکت آهسته آشکاری را پشت سر می گذارند. گفته می شود که یک سیارک زمانی در جهت مخالف قرار می گیرد که موقعیتش در آسمان شب آنرا در امتداد خطی قرار می دهد که هم زمین و هم خورشید را قطع می کند. این بدان معناست که هم اکنون تشخیص نیمی از این سیارک ها هم دشوار است و تلسکوپ های کامپیوتری باید برای در نظر گرفتن این اثر، به روز شوند.
این مطالعه توسط ستاره شناس "ریچارد وین اسکوات"(Richard Wainscoat) از دانشگاه هاوایی در مانوا و همکارانش انجام شد. محققان در مقاله خود گفتند: اجرام نزدیک به زمین(Near-Earth Objects) که از جهت شرق مخالف(east of opposition) به زمین نزدیک می شوند، مستعد دوره های حرکت آهسته در طول نزدیک شدن هستند. حرکت توپوسنتریک(topocentric) القایی ناشی از چرخش زمین، حرکت طبیعی به سمت شرق در آسمان را خنثی می کند و جسم را حدودا ساکن نشان داده است و این امر شناسایی آنرا دشوار می کند. بخش های نظارت باید هنگام بررسی آسمان در این جهت دقت بیشتری داشته باشند.
بنابر تعریف ناسا، یک جرم نزدیک به زمین(near-Earth object) جرمی است که در فاصله ۲۸ میلیون مایلی(۴۵ میلیون کیلومتری) از مسیر مداری زمین به دور خورشید قرار گیرد. هر جرم نزدیک به زمین که مدارش با مدار سیاره ما همپوشانی داشته باشد و قطر آن بیشتر از ۴۶۰ فوت(۱۴۰ متر) باشد، بعنوان یک "جرم بالقوه خطرناک"(PHO) طبقه بندی می شود.
در سال ۱۹۹۴، کنگره ایالات متحده دستور داد که ناسا باید حداقل ۹۰ درصد از اجرام نزدیک به زمین بزرگ تر از ۰.۶ مایل( یک کیلومتر؛ یعنی به اندازه ای بزرگ باشند که اگر به زمین نزدیک شود و برخورد کند، سبب یک فاجعه جهانی شود) را لیست بندی کند. این هدف در سال ۲۰۱۱ محقق شد. با این وجود، در سال ۲۰۰۵ دستورالعمل به روز شد تا لیست ۹۰ درصد از کل اجرام بالقوه خطرناک تا سال ۲۰۲۰ تهیه شود. البته این هدفی بود که تا به امروز هنوز کامل محقق نشده است و تنها حدود ۴۰ درصد آن اجرا شده است.
ناسا هم اکنون ماموریتی معروف به "دارت" را جهت بررسی یک سیارک پرتاب کرده است. مأموریت دارت نوامبر سال قبل از پایگاه نیروی فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا پرتاب شد و انتظار می رود که در اواخر سپتامبر سال جاری به هدف خود سیاره کوچک دیمورفوس برسد.
ناسا چندی قبل مأموریت "دارت" را با هدف نجات زمین در مقابل سیارک های خطرناک شروع کرد و طی آن فضاپیمای "دارت" سوار بر موشک فالکون ۹ شرکت اسپیس ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد. انتظار می رود "دارت" اواخر ماه سپتامبر تا اوایل ماه اکتبر سال ۲۰۲۲ به دیمورفوس برخورد کند. در آن زمان این سیارک در نزدیک ترین حالت خود به زمین و در فاصله ی ۱۱ میلیون کیلومتری قرار دارد. لازم به ذکر است که این سیارک ها تهدیدی برای زمین به شمار نمی روند و این مأموریت تنها یک آزمایش است و هم اکنون هیچ سیارکی زمین را تهدید نمی کند.
"دارت" با سرعت ۲۴ هزار کیلومتر بر ساعت به دیمورفوس برخورد خواهد نمود و دهانه ای بر سطح این سیارک بوجود می آورد. برخورد یک فضاپیما به یک سیارک شاید ساده به نظر برسد، اما به نقل از ناسا برای رسیدن به هدف مورد نظر همه چیز از زاویه برخورد تا سرعت باید به دقت محاسبه و مهندسی شود. اگر سرعت فضاپیما بیش از حد باشد، امکان نابودی سیارک وجود دارد.
DRACO بعنوان تنها ابزار دارت، تصاویری از دیدیموس و سیارک ماهک آن دیمورفوس ثبت خواهد نمود. دیدن سیارکی که به سمت زمین می آید، همیشه یک کابوس بزرگ برای بشر بوده است. از آنجائیکه تصور می شود برخورد یک سیارک ۶۶ میلیون سال قبل سبب انقراض دایناسورها شده است، ازاین رو چنین رویدادی می تواند تمدن بشری را هم نابود کند. ناسا امیدوار است تا با مأموریت "دارت" از روی دادن چنین اتفاقی جلوگیری نماید.
فضاپیمای "دارت" ناسا در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز در مریلند مونتاژ و آزمایش شد و به نقل از محققان این فضاپیما از درون به بیرون ساخته شده و ابتدا تجهیزات داخلی و سپس خارجی آن ساخته شده است. این برنامه به صورت کلی ۳۳۰ میلیون دلار برای ناسا هزینه داشت که برای کاوشگری که مدار زمین را ترک می کند، مبلغ زیادی نیست.
"دارت" با نیروی خورشیدی کار می کند و علاوه بر ۱۲ پیشرانه کوچک خود به آزمایش پیشرانه یونی "NEXT-C" ناسا می پردازد. این فضاپیما مجهز به یک دوربین به نام "دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری"(DRACO) است که داده ها را به سیستمی از الگوریتم ها به نام "SMART Nav" ارسال می کند تا بدین وسیله فضاپیما به صورت خودکار هدایت شود. "دارت" در این سفر تنها نیست و یک "تاسواره"(ماهواره کوچک) آنرا همراهی می کند. این ماهواره حدودا اندازه ای مشابه یک جعبه کفش دارد و توسط آژانس فضایی ایتالیا ساخته شده است. این تاسواره که "LICIACube" نام گرفته است، نقش مهمی در مأموریت "دارت" ایفا می کند.
این تاسواره ۱۰ روز مانده به برخورد از "دارت" جدا می شود و وارد مسیر مخصوص خود می شود. این ماهواره کوچک تنها سه دقیقه بعد از برخورد از کنار سیارک دیمورفوس عبور خواهد نمود و با دو دوربین خود تصاویری به زمین می فرستد.
"دارت" آخرین مأموریت این چنینی نخواهد بود و در سال ۲۰۲۴ آژانس فضایی اروپا مامورتی معروف به "هرا"(Hera) انجام خواهد داد. این فضاپیما در سال ۲۰۲۶ به دیدیموس می رسد و دهانه بوجود آمده توسط "دارت" را بعد از حدود چهار سال رصد می کند.
نتایج این مطالعه در مجله Icarus منتشر گردید.
منبع: گروه هوش مصنوعی
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب