ستاره مرده در قلب قبرستان کیهانی، سرنوشت خورشید را پیشبینی می کند
به گزارش گروه هوش مصنوعی، ستاره شناسان، سحابی سیاره ای واقع در خوشه ستاره ای «مسیه ۳۷» را بگونه ای بررسی نموده اند که گویی صحنه یک جنایت کیهانی است. آنها می خواهند مشخص کنند که ستاره کوتوله سفید مرکزی آن چگونه مرده است.
به گزارش گروه هوش مصنوعی به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، ستاره شناسان برای نخستین بار، ستاره مرده ای را بررسی کردند که در قلب یک قبرستان کیهانی از اجرام ستاره ای با سن مشابه نشسته بود.
باقیمانده این ستاره که یک کوتوله سفید است، در مرکز ابری از گاز و غبار قرار دارد که ستاره شناسان آنرا سحابی سیاره ای می نامند. این بقایا در خوشه ستاره ای باز «مسیه ۳۷»(Messier ۳۷) قرار دارد که در فاصله حدود ۴۵۰۰ سال نوری از زمین واقع شده است. مطالعه این کوتوله سفید و محیط اطراف آن نه تنها مانند بررسی یک صحنه جنایت کیهانی می تواند چگونگی مرگ آنرا آشکار کند، بلکه می تواند به ستاره شناسان امکان بدهد تا نگاهی اجمالی به منظومه شمسی ما در حدود پنج میلیارد سال آینده بیندازند.
وقتی سوخت خورشید برای فرآیندهای ذاتی همجوشی هسته ای آن تمام شود، به یک غول سرخ رنگ متورم تبدیل خواهد شد. لایه های بیرونی پف کرده آن، سیارات درونی همچون زمین را خواهد بلعید. سپس، همان گونه که پوسته مواد ستاره ای انبساط می یابد و سرد می شود، خورشید به یک سحابی سیاره ای تبدیل خواهد شد که به صورت گیج کننده ای هیچ ربطی به سیارات ندارد و هسته آن به یک کوتوله سفید محو شده تبدیل خواهد شد.
مسیه ۳۷ که به یک پروانه شباهت دارد، یک خوشه باز از ستاره هاست. تصور می شود که ستاره های درون آن از همان ابر بزرگ و متراکم گاز و غبار در همان زمان متولد شده اند. این بدان معناست که دانشمندان با مطالعه کردن یک ستاره مرده در این خوشه می توانند تصویر بهتری را از چگونگی تکامل و مرگ ستاره های همسن اما با جرم های متفاوت به دست آورند. بدین ترتیب، خوشه های باز بعنوان یک لابراتوار کیهانی کامل جهت بررسی کردن نظریه های تکامل ستاره ای عمل می کنند.
ستاره های بزرگ به سرعت زندگی می کنند و جوان می میرند
ستاره شناسان تابحال تنها سه خوشه ستاره ای باز حاوی سحابی های سیاره ای را کشف کرده اند و ستاره های کوتوله سفید مدفون در قلب این گورستان های ستاره ای هیچگاه تا پیش از این مورد مطالعه قرار نگرفته اند.
«کلاوس ورنر»(Klaus Werner) استاد «دانشگاه توبینگن»(University of Tübingen) و سرپرست این پژوهش اظهار داشت: ستاره های یک خوشه، همسن هستند و این اهمیت ویژه ای برای اخترفیزیک دارد. هرچه جرم یک ستاره بیشتر باشد، سوخت هسته ای خویش را سریع تر مصرف می کند. بنابراین، عمر آن کوتاه تر است و سریع تر به یک کوتوله سفید تبدیل می شود.
بخشی از فرایند ستاره ای که هنوز به صورت کامل شناخته نشده، سرعت از دست رفتن جرم ستاره هاست. رابطه بین جرم زمان تولد و جرم زمان مرگ ستاره، رابطه جرم اولیه و نهایی نامیده می شود. ورنر توضیح داد: به عبارت دیگر، جرم یک کوتوله سفید را میتوان به صورت مستقیم با جرم ستاره ای مرتبط دانست که برای ایجاد شدن آن مرده است. ستاره هایی مانند خورشید ما تا وقتی که به کوتوله های سفید تبدیل شوند، کمتر از نیمی از جرم خویش را از دست می دهند. ستاره هایی با جرم هشت برابر خورشید، حدود ۸۰ درصد جرم خویش را از دست می دهند. داده های در ارتباط با کوتوله های سفید بسیار جوان، ارزش بسیاری دارند چونکه ستاره های مرکزی سحابی های سیاره ای هستند.
ورنر تصریح کرد که هیچ کدام از ستاره های مرکزی مرده سحابی های سیاره ای پیش تر مطالعه نشده اند چونکه همه آنها بسیار دور هستند و بعنوان کوتوله های سفید، نور بسیار کمی دارند. این گروه پژوهشی با کمک «تلسکوپ بزرگ جزایر قناری»(GranTeCan) که یکی از بزرگترین تلسکوپ های زمین است، این مشکل را برطرف کردند.
سپس، آنها خروجی نور کوتوله سفید را ارزیابی کردند و دریافتند که هم اکنون حدود ۸۵ درصد از جرم خورشید را دارد. این نشان داده است ستاره ای که مرده تا این بقایای ستاره ای را پشت سر بگذارد، جرمی معادل ۲.۸ برابر خورشید داشته است. همینطور به قول ورنر، این بدان معناست که ستاره در طول عمرش، ۷۰ درصد ماده خویش را از دست داده است.
نمای نزدیک از سحابی سیاره ای در خوشه ستاره ای مسیه ۳۷ و کوتوله سفید در قلب آن
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب